Scrum @ home. Nou, eigenlijk is het eerder Scrum en Kanban @ home.
Maar ja: iedereen gebruikt nu eenmaal de term Scrum-bord, terwijl het eigenlijk een Kanban-bord is. Toen ik voor het eerst hoorde over een Scrum-bord (of Scrum-poster) voor thuis, dacht ik: ’tsja, maar waarvoor dan?’. Totdat mijn vrouw enthousiast vertelde dat ze erover gelezen had op Facebook en toen kon ik als Agile-fan natuurlijk niet achter blijven. Inmiddels hebben we thuis al zo’n negen maanden drie Scrum-posters opgehangen.
Bij een Kanban-bord draait het om het visualiseren van taken. Bij het Scrum-proces is het in de afgelopen jaren ondenkbaar geworden om niet met zo’n bord te werken. En terecht: het maakt heel goed inzichtelijk wat je nog moet doen en wat je al gedaan hebt. Daarbij geeft het een goed gevoel als je een kaartje van ’to do’ naar ‘done’ kunt verplaatsen: de bevestiging van dat je iets afgerond hebt. De kracht van het vinkje!
Dan de brug naar de thuissituatie. Veel ouders zullen de situatie wel herkennen: ’s avonds na het eten begint het spitsuur van tanden poetsen, douchen, omkleden, voorlezen en slapen. Mijn vrouw en ik willen onze kinderen graag zelfstandig leren handelen, maar bij het spitsuur voor het slapen gaan wilde dat vaak niet lukken: de kinderen leiden elkaar af, gaan staan zingen, toch nog even spelen, of staan (te) lang onder de douche. Het resultaat was dat we ons vaak als politieagent tussen de kinderen voelden zitten om er maar voor te zorgen dat ze alle drie nog een beetje op tijd in bed lagen.
“Het bleek dat ze niet goed konden overzien wat ze allemaal moesten doen”
Aanvankelijk dachten we dat ze telkens tijd aan het rekken waren om maar later naar bed te kunnen gaan. Verkeerd gedacht! Het bleek dat ze niet goed konden overzien wat ze allemaal moesten doen. We hebben het spitsuur letterlijk ‘ge-timebox-ed’ op een uur en binnen dat uur moeten ze elk hun ’taakjes’ doen. Lukt dat, dan lezen we ze voor. Lukt dat net niet, dan lezen we korter voor. Lukt het ruimschoots niet, dan is het pech: geen voorlezen. De taken zijn overigens goed binnen het uur te doen, want we zitten natuurlijk niet op gestreste kinderen te wachten.
Elk kind heeft nu dus een eigen Scrum-poster gekregen en een eigen set gelamineerde taakkaartjes, welke we met klittenband op de poster hangen. De Scrum-poster is in tweeën verdeeld: ‘Te doen’ en ‘Klaar’. De taken verschillen per kind. Ze hebben bijvoorbeeld alle drie ‘Tandenpoetsen’, ‘Gordijnen dicht’ en ‘5 minuten opruimen’. De jongste twee hebben allebei ‘Piano spelen’, omdat ze op pianoles zitten en de oudste heeft ‘Typen’, omdat ze op een typcursus zit. Onze kinderen zijn oud genoeg om geschreven kaartjes te gebruiken. Voor jongere kinderen zou je pictogrammen kunnen gebruiken.
“Handig, nu zie ik wat ik nog moet doen”
De meningen van de kinderen over de posters zijn verdeeld van “weet ik niet” en “wel handig, maar niet leuk als ik niet alle kaartjes op tijd kan omhangen”, tot enthousiast “handig, nu zie ik wat ik nog moet doen!”. Wij als ouders zijn er in elk geval erg blij mee, want hiermee loopt het avondritueel veel meer naar wens. En eerlijk is eerlijk: het gaat nog niet altijd vlekkeloos, maar doorgaans zijn ze op tijd klaar. Omdat ze het ‘proces’ inmiddels wel kennen, hoeven wij geen agent meer te spelen en hebben we tijd over om bijvoorbeeld deze blogpost te schrijven. En terwijl ik dat zit te doen is het spitsuur gaande en hoor ik de klittenband-kaartjes omgehangen worden. Zes minuten voor het einde van het uur roept de eerste al: “Papa, ik ben klaar!”.
Ik ben heel blij dat we Scrum thuis geprobeerd hebben en ontzettend trots dat de kinderen het zo leuk oppakken.
